หมายถึงการตระหนักรู้ในส่วนที่ดีของตัวเราเอง รู้ว่าตนเองมีความสามารถหรือโดดเด่น
ในด้านใดบ้าง มีอะไรที่สามารถทำให้เราแตกต่างและสร้างความภาคภูมิใจให้แก่ตัวเราเอง และเมื่อ
เรารับรู้ถึงข้อดีข้อเด่นในตัวเราแล้วเราก็สามารถนำสิ่งดี ๆ เหล่านี้ไปใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อตนเองได้
แต่อย่างไรก็ตามอาจเป็นความธรรมดาของมนุษย์ที่เมื่อรู้ว่าตนเองมีดีเหนือผู้อื่นแล้วก็มัก
จะลำพงยโสโอหัง อาจถือดีและดูถูกดูแคลนผู้ที่ไม่มีความสามารถเช่นตนเองได้ ดังนั้นผู้ที่รับรู้ว่าตนเอง
มีดีก็ควรภาคภูมิใจในตนเอง แต่อย่าทำให้กลายเป็นความลำพองไปเสีย ควรรู้จักการถ่อมตน และไม่
หลงระเริงไปกับคำสรรเสริญเยินยอของบุคคลภายนอก
ควรใช้เหตุผลเข้ามาช่วยระงับความลำพองใจ เช่น หากคุณเป็นผู้ที่ทำคะแนนสอบได้ดี
มาโดยตลอดและใคร ๆ ก็ชื่นชมคุณอยู่เสมอ คุณสามารถบออกกับตัวเองว่าเป็นเพราะคุณทุ่มเทและ
ตั้งใจจริง ผลจึงออกมาเป็นเช่นนี้ หากมีใครทำเช่นเดียวกับคุณเขาย่อมต้องได้ผลเช่นเดียวกับคุณ
เหมือนกันหรือหากงานของคุณได้รับคำชมว่ามีความคิดสร้างสรรค์เป็นเลิศ ก็ให้คุณใช้เกตุผลบอก
กับตัวเองว่าเป็นเพราะคุณรู้จักการสังเกตและรู้จักการหยิบจับสิ่งนั้นสิ่งนี้มาผสมผสานและสร้างสรรค์ขึ้น
มากกว่าหากใครทำเช่นเดียวกับคุณเขาก็คงได้รับคำเยินยอเช่นกัน หรืออาจได้รับมากกว่าคุณเสียอีกถ้า
ผลงานของเขายอดเยี่ยมกว่า...^___^
อ้างอิง
สามารถศึกษาค้นคว้าเพิ่มเติมจากหนังสือ/เอกสาร
ชื่อหนังสือ : E.Q. บริหารอารมณ์อย่างฉลาด
ผู้แต่ง : กร ศิริโชควัฒนา
